Πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ, γονατιστή γράφω γρήγορα να αποτυπώσω αυτά που τρέχουν στο μυαλό μου, αυτά που θέλω να μοιραστώ , μήπως τα ξεχάσω.
Στο μυαλό μου γυρίζουν τα λόγια του μεγάλου Ν.Καζαντζάκη “Για να ανεβείς στον ουρανό , πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης”.
Αυτά τα λόγια με συγκλονίζουν!
Ναι, ξέρω τι θα πει κόλαση. Την έχω μέσα μου.
Πολλά χρόνια δεν ήξερα ότι ήταν εκεί. Μεγαλώνοντας άρχισα να την νιώθω – οργή, ζήλια,άγχος,μίσος,αλαζονεία,λαγνεία,απληστία-τρομοκρατήθηκα, την έκρυψα βαθιά μέσα μου, έκλεισα τα μάτια μου, την απαρνήθηκα.
Συνέχισαν τα χρόνια να περνούν και ο χαρακτήρας μου παρέμενε αναλλοίωτος, το πνεύμα μου “κοιμότανε” ήρεμο.
Αλλά αλίμονο, η κόλασή μου “ξύπνησε” ξαφνικά και τα “θανάσιμα μου αμαρτήματα” βρήκαν το δρόμο τους στο συνειδητό και με κοίταζαν κατάματα περιμένοντας απαντήσεις.
Αυτή τη φορά δεν τα έθαψα, δεν τρομοκρατήθηκα , σαν παιδιά μου τα αγκάλιασα. Αγκάλιασα την κόλασή μου. Κομμάτι δικό μου το αγάπησα σαν τέτοιο. Κατάλαβα ότι τόσα χρόνια αγνοούσα το θησαυρό που κρύβεις μέσα σου το κάθε ένα από αυτά.
Το κάθε αρνητικό συναίσθημα που εμείς βιώνουμε έχει πολλά να πει για εμάς ,για το χαρακτήρα μας.
Έτσι πρέπει να το δούμε, να το παραδεχτούμε και να το ψαχουλέψουμε. Να δούμε τους λόγους που αυτά δημιουργήθηκαν , γιατί άλλωστε χωρίς οργή δεν υπάρχει χαρά, χωρίς ζήλια δεν υπάρχει βελτίωση, χωρίς άγχος δεν υπάρχει ηρεμία, χωρίς μίσος δεν υπάρχει αγάπη, χωρίς απληστία δεν υπάρχει απλότητα, χωρίς λαγνεία δεν υπάρχει ηδονή , χωρίς κόλαση δεν υπάρχει παράδεισος.
Και όταν πια είναι ξεκάθαρος μέσα μας ο λόγος του βιώματος η σπίθα του θα γίνει φωτιά για να λάμψει μέσα μας.
Αγκάλιασε την κόλασή σου και πέταξε στον ουρανό!
Δρ. Οριάνα Χαραλαμπίδου Ψυχίατρος